Kısa süre önce Mardin ve Hasankeyf gezisi yapma imkânım oldu. Yediğimi ve içtiğimi bir kenara bırakaraktan şahit olduğum bir iki durumu paylaşma gereği duydum.

Malum bu bölgelerde Süryani vatandaşlar da ikamet etmekte. Bizler de gezerken, grup olarak denk geldiğimiz bir Süryani ibadethanesini gezme imkânı bulduk. Bahçesi, oyun parkına çevrilmiş olan mabette ilk olarak boyunlarında haç simgesi olan onlarca çocuğun şen şakrak sesleri karşıladı bizleri. İbadet haneyi gezdirmek için bizimle ilgilenen en fazla 16-18 yaşlarındaki genç delikanlının inancı hakkındaki donanımı hayretler içerisinde bıraktı ekibimizi. Çünkü gencin, sorulan sorulara veremediği hiçbir cevap yok!
Sonrasında ise, gönül duvarıma tekme yemiş bir şekilde, düşünceye daldım ben de. Sahi ya bizim çocuklarımız ve gençlerimiz nerede?
Ne yaptık ve nelerin peşine taktık bizler geleceğimizi?
Benim ülkemde azıcık gelişme ve ilerleme ve dahi çağdaşlaşma belirtisi gösteren, ilk olarak dinini tepti. İki sahne yüzü görüp kendisini şöhret zanneden bir kısım zevat, ilk olarak dinine karşı çıkan söylemlerde bulundu, ağzını açmış kendisini koşulsuz şartsız takip eden hayranlarına. 
Bizim batıl dediğimiz dinler yavrularına eğitim vermek için henüz bebek denecek yaşta kollarını sıvarken; bizler,  yaş sınırı, henüz erken v.s bahanelerle nesli, değerlerimizden uzak tutmak için elimizden geleni yaptık. Başardık da hani. Bu arada Müslümanlığı da bırakmadık elden. Elhamdülillah Müslüman’ız her birimiz aynı zamanda.
Bizim örneğimizdeki gencin emsali olan gençlerimiz nasıl hareket ediyorlar böylesi hazırlıksız durumlar karşısında? Ne anlatabilirler karşılarındakine inançları hakkında?
Ve, çoluk çocuğumuzu daha ne zamana kadar dinimizin mabedinden uzak tutucağız? Dininden uzak, bilinç yoksunu, inançsız bir nesille nereye kadar?..
Cami: Toplayan, bir araya getiren, bir arada bulunduran. Anlamları içermekte en sığ tabirle. Peki, kimler toplanıyor camilerimizde? Hasbel kader yolu düşen gençlere ve çocuklarımıza karşı tavırlarımız nasıl?
Camilerimiz tez elden cazip hale getirilmeli! Diyanet, sivil toplum kuruluşları, belediyeler ve halk elini taşın altına ivedilikle koymalı. Camilerimiz; sosyal faaliyetlerin, kültürel çalışmaların yapıldığı yerler olmalı. İmamlarımıza eğitimleri esnasında mutlaka çocukluk, gençlik, toplum psikolojisi gibi dersler verilmeli. Mini oyun parkları kurulmalı. Teknoloji odası olmalı animasyon tarzı filmlerle dini eğitim verilerek çeşitli değerler bilinçaltına yerleştirilmeli. Çocukların ilgisini çekecek türden hikâye kitaplarıyla mini kütüphaneler oluşturulmalı, büyük kütüphane daha makbul olur bu arada. İmamlar; eğitimci, hakem ve akil insan rollerini üstlenmeli, bu doğrultuda kendilerini yetiştirmeli. Taziye yerleri, çadırlardan ziyade camiler olmalı. Küçük bir mutfak olmalı, müminler çay, oralet gibi içecekler eşliğinde sıcaklıktan istifade etmeli. Temizliği imam-hatip tarafından değil, kadrolu çalışacak birileri tarafından yapılmalı. İmam daha toplumsal-sosyal işlerle meşgul olmalı…
Neslin kurtarılması ve geleceğin inşa edilmesi adına, çıkarcılık, riyakârlık ve gösterişten uzak, temiz, naif beyinli çocuklarımızın geleceğimizi inşa edeceğini düşünürsek; bunlar,  toplumsal uzlaşı, barış ve kenetleme açısından oldukça önemli ve yapılması gereken hususlardır. Aksi takdirde camiler; namaz vakitlerinde açılan, üç beş yaşlının müdavimi olduğu, üç beş gencin ara sıra uğradığı kocaman soğuk duvarların bedenlere yansıdığı imam ve hatiplerle cemaatin iletişim sıkıntısının sürdüğü mekânlar olarak kalacaktır.
Bunların hepsinin tez elden yapılması çok iyi olur ama ilk etapta hepsinin olması mümkün değilse de bizler, şimdilik camilerin kapılarını gelecek için açık bırakalım da gerisi gelecektir Allah’ın izniyle.