Bir toprağı değerli kılanlar, üzerinde millet bilinciyle, birlik ve beraberlik duygusuyla yaşamak adına bir arada bulunanlar.

Aksi halde, milleti olmayan toprağın ne değeri var?

Biz halkız, sessiz çoğunluk, ermez aklımız ince siyasete, derin işlere

İncinir, kırılır, alınır affederiz sonra

Vatan için can taşıyanlar, canı vatanın emaneti sayanlarız

Ezilen, hakkı gasp edilen, vurulan, öldürülenleriz.

Biz halkız, hep el ele olan, komşusu açken kendisi yatamayan…

Bu topraklarda yaşayanlar olarak gidecek başka memleketimiz yok bizim.

Veya vatanımızı sevmekten başka çaremiz.

Açıkçası çok da yaşanası bir şekilde atalarımızdan devralmadığımız dünyayı, yine aynı kaos belası içerisinde miras bırakacak görünüyoruz çoluk çocuğumuza.

Aksini ümit etmiştik oysa.

Mamur edemedik yaşadığımız dünyayı. Öz yurdumuza sahip çıkmaya çalışmaktan başka amacımız yoktu aslında

Memleketim kan kokuyor heyhat. Yabancısı olmadığımız oyunların yenileri ekleniyor millet literatürümüze.

Gençlerimiz gidiyor ve insanımız, insanlarımız. Öz bağrımızdan koparılanlarımız…

Aynı toprakla aynı mayayla mayalananların boyunları birbirlerine vurdurulmak isteniyor

Ve yine derin amaçların, tul-u emellerin kurbanı oluyor insanımız.

Karanlığa mum ise acil ihtiyaç.

Gün geçmiyor ki içimizden birilerinin toprağa gark oluşunu işitmeyelim.

Geriye kalanlar için de yaşanılası değilsin Dünya!

Fidan boyluların körpe boyunları vurulmakta hiçler uğruna.

Görüşü ne olursa olsun, ülke yapıtında mozaik oluşturanların ve ülkemin geleceğinde yetkin olacakların çalı çırpı hükmünce kırıldıklarını gördükçe

Yunus’un şu dizelerini hatırlamamak mümkün değil;

Bu dünyada bir nesneye yanar içim göynür özüm
Yiğit iken ölenlere gök ekini biçmiş gibi…

Geleceği inşa etsek, hep beraber, el ele ve samimi sevgiyle…

Ve, bize bizden gayrının dost olmayacağını unutmamak temennileriyle…