Kişinin kıymeti, dilinin altında ve kalemin ucunda gizlidir,

onu söz ve yazı açığa vurur.”

Ali Fuat Başgil

Merhaba,

Yazmanın paylaşmak, paylaşmanın çoğalmak olduğunu, fikirlerimizin karşılık bulması olduğunu düşünüyorum.  

Hayat yolculuğunda duyduklarımız, gördüklerimiz, hissettiklerimiz paylaşılmıyorsa, çoğalmıyorsa ne anlam ifade eder!..

İç dünyamızda doğup iç dünyamızda tükeniyorsa çok şey, onların varlığından nasıl söz edebilir, çok şeyi seyretmekten öte bir şey yapamıyorsak nasıl var olabiliriz!..

Yazmaya başlarken aklıma İbrahim Şinasi’nin ilk özel gazetemiz olan Tercüman-ı Ahval’deki “Mukaddime”si geldi.

Şinasi, yazı yazma eyleminin gerekçesini şöyle anlatır:

“Mâdem ki bir sosyal toplulukta yaşayan insanlar bu kadar kanuni vazife ile sorumludur, elbette sözle ve yazıyla vatanın yararına olan fikirlerini açıklamayı kazanılmış hakları arasında görür.” der.

Ardından da “Akıl, gönül ve dil Allah’ın insanlara en büyük armağanı değil midir? İnsanlar Allah’ın bu lûtfunu düşünmeli, ona şükretmeli ve şükrünü ifade etmelidir.”[1] şeklinde eklemede bulunur. Bu da söz ile, yazı ile olur.

Demek ki toplumsal hayata ilişkin fikirlerimizi söylemek aynı zamanda borçtur. Bu borcu eda etmenin yolu da yazmaktır.

Yazmak hem bir hak hem bir yükümlülüktür kanaatimce.

Haktır çünkü kendini  ifade etmek, insanın var olduğunu ortaya koymasının en temel yoludur.

Anayasa da, meşru yollardan olmak kaydıyla, fikir özgürlüğünü teminat altına alır.

Yazmak Mehmet Akif’in dilinden “hakkı tutup kaldırmaktır”:

Yazmak İsmet Özel’in tabiriyle “gitmemek için toparlanmak”, kalıcı olmaktır.

İnsanın kendini ifade ederken iki şeye dikkat etmesi gerektiğini düşünüyorum:

Birincisi, insanın hakkını bilmesi; ikincisi ise insanın haddini bilmesidir.

Başka bir ifadeyle kendini bilmek “olduğu gibi görünmek veya göründüğü gibi olmak”, sözü eğip bükmeden söylemektir.

[1] Şinasî, Makaleler, Külliyat IV, Fevziye Abdullah Tansel, Ankara, 1960, s.2.